W dzikim kraju, czyli na tak zwanym polskim, Dzikim Wschodzie, lud prosty zawsze tęsknił za szeryfami. Nawet jeśli troskliwie opiekujący się owym ludem w oszeryfowaniu rzeczywistości potrafili czasami przesadzić.
Czy coś się w tej materii ostatnio zmieniło? Czy może, w nawiązaniu do słów tekstu piosenki Młynarskiego, większość jest już przekonana, że zamiast szeryfów, w ich krainie na każdego jeden bank powinien przypadać? Do obrabowania?
Zobaczymy, i to już wkrótce. Wprowadzanie ludzi, choćby i na krótko, do krainy absurdu, jest dużo łatwiejsze, niż oswojenie z rzeczywistością, choćby na ułamek sekundy, jednak postać szeryfa i jego pozycja w ludowej mitologii nie wynika wyłącznie z tęsknoty za poczuciem sprawiedliwości i z potępienia łamania prawa.
Jej kult to przede wszystkim spełnienie snu o poczuciu, bardzo różnie przez różnych ludzi rozumianego, bezpieczeństwa. A o ile przepędzenie szeryfów sprzed banków może się podobać rosnącej liczbie fauny polskiej ziemi, to już wywieszanie tychże szeryfów, przy burzliwych oklaskach łakomie spoglądających na kieszenie owej fauny, złodziei, już niekoniecznie.
W PRL, za którym rozmaite Bronki, Donki oraz Ewki coraz tęskniej i z coraz większą miłością spoglądają, skazywano na śmierć gościa, który walczył za wolną Polskę (fauna już chyba nie rozumie o co tutaj chodzi), czasem innego, który ukradł kilkaset kilogramów mięsa, ale nie policjanta, który tego ostatniego próbował złapać.
I dlatego, gdyby Mariusza Kamińskiego skazano za wzięty z Marsa zarzut szpiegostwa na rzecz Wysp Dziewiczych, byłbym załamany, bo szanse na sprzeciw znaczącej liczby mieszkańców Polski uznał bym za mikroskopijne.
Ale eksperyment z publicznym wieszaniem szeryfa, i to jeszcze pod zarzutem, że naciągnął prawo, żeby złapać przestępców, których przestepczą działalnośc potwierdził już parę lat temu wyrokami skazującymi sąd, uważam za wysoce ryzykowny. Na szczęście.
